De jungle wint

De jungle wint!
door: Larissa Hermse

Om te kunnen begrijpen waarom dit dé reiservaring is, die mij is bijgebleven, moet je eerst iets over mij weten. Ik ben een jonge vrouw van 25, ik sta in de bloei van mijn leven, ik durf werkelijk alles, van lampen aansluiten tot bungee jumping mij krijg je niet onderuit. Als er in de nacht een eng geluid in het huis is,sta ik op om te kijken wat het is. Voor een vrouw vind ik mijzelf stoer. Mijn grootste hobby is reizen en voor mijn laatste grote reis was ik voor 7 weken naar Suriname om het land en haar bewoners te leren kennen. Het land overtrof
mijn mooiste verwachtingen. De geuren, de warmte de mooie natuur het was in een woord overweldigend. Het was vooral de natuur waarom ik naar het land toe ging. Mijn allergrootste
droom was om de jungle te zien, te voelen en in zijn geheel te ervaren. Om dit mee te kunnen maken moest ik er heen. Goed voorbereid met alle spuitjes van de GGD en een zak mailariatabletten ging ik samen met drie andere meiden die ik in Suriname had leren kennen de jungle in. We zouden slapen in hangmatten, eten in de buitenlucht en flinke wandeltochten gaan maken. Voor mij een reisje
waar mijn hart sneller van gaat kloppen.

De reis naar de jungle was al spectaculair, eerst zaten we in een busje dat hobbelend over een mooie zandweg ging. Ik vroeg mijzelf onmiddellijk af waarom er toch een redelijk goede weg, midden de jungle in liep. Helaas kwam ik snel achter het antwoord. De weg was aangelegd voor de houtkap en de zoektocht naar goud in de jungle. Een landschap dat mij meer deed denken aan de maan dan aan een jungle rees kilometers ver voor ons uit.
De kippenvel sprong op mijn armen en kroop via mijn nek ophoog naar mijn haarkruin, ik werd er stil van. De weg liep door tot aan de rivier gelukkig kwam het wilde landschap terug zoals je die wil zien in een jungle. Eenmaal bij de rivier aangekomen moesten we uit
de bus in een kleine smalle handgemaakte boot van hout. We werden door iemand van de kant af geduwd de Surinamerivier op en gingen stroomafwaarts richting de plek waar we zouden bivakkeren.
Dit deel van de reis was spannend. Op een rivier vol piranha’s en kaaimannen in een smal bootje, ik voelde mijzelf steeds een beetje onzekerder worden. Het soms kolkende water, de uit de rivier omhoog reizende rotsen, ze maakte mij er van bewust hoe kwetsbaar we op deze grote rivier waren. Volledig afhankelijk van de bootsman. De bootsman stelde ons gerust, hij vertelde dat hij opgegroeid
is op deze rivier en het vak van bootsman van zijn vader geleerd heeft. Hij zei dat hij de rivier en de rotsen zo goed kent dat hij het bijna blindelings zou kunnen varen. Een warm gevoel groeide in mijn borst. Ik keek op tegen deze bootsman. In onze westerse cultuur moet je hard leren en later veel geld verdienen, dan ben je goed geslaagd in je leven. Maar hier was het anders, je moest de natuur leren kennen om te kunnen overleven en hij hielp mij daar nu bij.
De reis per boot ging zoals de bootsman voorspelde, erg goed. We arriveerde bij een klein eilandje waar we zouden slapen.
Op het eiland werden we opgevangen door een grote Surinaamse man met een ernstig gezicht en een meter lange machete in zijn hand. Hij stelde zichzelf voor als Bonito wat mooi betekend, deze naam paste helemaal niet bij het de dreigende uitstraling van deze man. Ik schoot in de lach en legde uit wat er zo grappig was, Bonito bulderde met mij mee, hij zei dat hij deze naam niet om zijn uiterlijk maar om zijn mooie innerlijk gekregen had. Ik zou er nog wel achter komen zei hij zelfverzekerd.

Na een onrustige nacht in een hangmat geslapen te hebben, gingen we met Bonito en zijn machete de jungle in. We maakten een zware tocht van 3 uur, het was een ware uitputtingsslag, hoe verder we de jungle in liepen begon ik mijzelf steeds onhandiger te vinden. Bonito moest mij steeds voor van alles behoeden.
Zo wou ik mijzelf over een boomstam hijsen en pakte ik bijna een stengel vol diepe naalden vast. Gelukkig was Bonito steeds op tijd om mij te helpen “overleven”. Op het bootje voelde ik mijzelf al klein maar hier in de klamme jungle waar ademen steeds lastiger ging en het zweet over mijn hele lijf liep was ik nog maar een klein muisje en de jungle de olifant. Mooie brulapen slingerde boven onze hoofden voorbij, slangen dwarsboomde onze weg, papegaaivogels schreeuwden naar elkaar, het zou de mooiste wandeling worden die ik ooit gemaakt heb. Na tweeënhalf uur was ik moe, ik moest over de zoveelste boomstam klimmen, gleed er van af met mijn linker voet. Ik ving mijzelf op met
mijn rechter voet maar schampte in mijn draai de boomstam met mijn
scheenbeen. Ik verloor mijn evenwicht en viel vol met mijn billen in een plant vol met stekels. De tranen sprongen in mijn ogen en Bonito zei met zijn bulderende stem en zijn Surinaamse accent “Ja meisje, die broek moet uit, die prikkels moeten uit je bil anders zweert die er af”. Iedereen om mij heen schoot in de lach. De stoere meid met de grote praatjes had verloren. Door mijn tranen van pijn zag ik de humor van de situatie in en mijn huilen ging over in lachen. Met een pincet heeft een van de meiden wel 9 naalden uit mijn bil en benen gehaald, het zweerde nog een paar dagen na en uiteindelijk kon ik weer alles. Maar wat was dit een mooie en vooral intense ervaring. Ik heb er zelfs geen littekens aan overgehouden, alleen een mooi en warm gevoel van de geweldige herinnering aan het Surinaamse oerwoud en haar bewoners.
En op het eind won de jungle, ze won mijn hart.